Echte verhalen: incontinent na prostaatkanker

De kanker verdween, maar het urineverlies bleef

De dokter verwittigde me wel dat ik na mijn operatie urineverlies kon ondervinden, maar ik had nooit gedacht dat het zo erg zou zijn. Ik dacht dat ik het ergste wel gehad had: prostaatkanker. Geen pretje om dat te horen te krijgen op je 60ste.

Net mijn grote verjaardag gevierd en een paar weken later dat mooie nieuws. Ik ben nogal een nuchtere man en besefte dan ook dat de gevolgen niet mals konden zijn. Maar met de behandelingen die tegenwoordig bestaan, geloofde ik wel dat ik een goede kans maakte om te genezen.

Kankervrij, maar wel urineverlies

Mijn behandeling sloeg aan en ik sta nog onder constante controle, maar tot nu toe ben ik wel kankervrij. Waarom moest ik dan zo nodig nog elke dag herinnerd worden aan het feit dat ik kanker had. De dokter vertelde me dat het een tijdig verschijnsel kan zijn na een operatie aan de prostaat. Hij zei dat het na een paar weken, ten hoogste maanden wel vanzelf zou overgaan. Mits wat oefeningen om mijn bekkenbodemspieren wat te trainen.

De maanden passeerden en ik had er nog steeds last van. Diezelfde dokter stelde voor om over te schakelen naar incontinentiemateriaal. Een mooi woord voor pamper dus. Een volwassen man met een pamper, stel je voor. Verschrikkelijk, toch?

Of misschien toch niet. Na veel gevloek, trok ik hem toch aan. Vooral op aandringen van mijn vrouw, want die was mijn koppig gedoe meer dan beu. Wat doe je dan, je vrouwtje plezier doen natuurlijk en al je stoere mannelijkheid opzij zetten. Met een pamper door het huis. Als ik mijn ego even vergat, viel het al bij al nog mee. In het begin voelde ik die wel zitten en was ik constant bang dat mensen het gingen opmerken. Tot nu toe heeft niemand er eigenlijk iets van gezegd. Dus ik moet mijn vrouw dan toch (nog maar eens) gelijk geven: die pamper zie je helemaal niet door mijn broek.

Discrete levering

Ik bestel mijn luiers online en ze worden discreet geleverd. Geen afzender en ook geen “luiers” in koeien van letters. Gelukkig maar.

Ik heb leren leven met mijn urineverlies, hoe lastig het ook was. De schaamte is er af en toe wel nog, maar de schrik voor geurtjes is wel weg. Zoals mijn lieftallige echtgenote me elke dag zegt: ik mag blij zijn dat ik kanker overleefd heb, de rest doet er allemaal niet toe. En gelijk heeft ze, zoals altijd ;-).